οριστικός

-ή, -ό (ΑΜ ὁριστικός, -ή, -όν) [οριστός]

το θηλ. ως ουσ. η οριστική

γραμμ. η πρώτη ρηματική έγκλιση η οποία δηλώνει κάτι το οποίο είναι ή θεωρείται αληθινό, πραγματικό

νεοελλ.

1. σαφώς καθορισμένος, τελειωτικός («η απόφαση που πήρα είναι οριστική»)

2. φρ. «οριστική αντωνυμία»

γραμμ. αντωνυμία η οποία καθορίζει με έμφαση το πρόσωπο ή το πράγμα στο οποίο αναφέρεται και τό αντιδιαστέλλει από οτιδήποτε άλλο

3. (η αιτ. πληθ. τού ουδ. ως επίρρ.) οριστικά

αμετάκλητα, τελειωτικά

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον ορισμό, δηλ. στον προσδιορισμό τού περιεχομένου μιας έννοιας με τη διατύπωση τών ουσιωδών χαρακτηριστικών της

2. το θηλ. ως ουσ. η τέχνη τού να δίνει κανείς ορισμούς εννοιών

3. το ουδ. ως ουσ. τὸ ὁριστικόν

α) καθοριστικός παράγοντας

β) γραμμ. η οριστική έγκλιση.

επίρρ...

οριστικώς και -ά (ΑΜ ὁριστικῶς)

νεοελλ.

τελειωτικά, τελεσίδικα, αμετάκλητα

αρχ.

1. με οριστικό, προσδιοριστικό τρόπο

2. γραμμ. σε έγκλιση οριστική.